ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುವ ಎದೆಯ ರಕ್ತ ; ನಿನ್ನ ಪದ್ಯ

ನೀನು ಜೊತೆಗಿರದ ರಾತ್ರಿಗಳ
ಮಾರಿಕೊಂಡೆ..
ಏಕಾಂತದ ದವಲಾಗ್ನಿಯ
ಉಣಿಸಲು,
ಕವಿತೆಯ ಸಂಗ ಮಾಡಿದೆ.

ನೀನು ಮಾಡಿಟ್ಟ ವೈನೂ
ಬಜಾರಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕುವ ಸುಡು ಸಿಗರೇಟು
ಹಾಳು ಪಿಚ್ಚರುಗಳು ನನಗೆ ಪಥ್ಯವಲ್ಲ.
ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಯಾವುದರ ಹಿಂದೆಯೂ
ಒಲವಿಲ್ಲ,... ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ.

ನಿನ್ನ ಕಣಿವೆಯಲಿ ನಾನು ಜಾರುವಾಗ
ಹೇಳಿಕೊಂಡ ಕೇಳ್ವಿಗಳು, ಈಗ ಮಾತನಾಡುತ್ತವೆ
ಬಹಳ. ಕವಿಸಮಯವಂತೀಗ?
ನನಗೇನೋ ತಿಳಿಯದು
ಸುರತ ತಪ್ಪಿದಕ್ಕೆ ಕವಿತೆಯೇ ಸುಖ ಎಂದುಕೊಂಡೆ!

ನೀನಿಲ್ಲದ ಈ ಬಿಡುವುಗಳಲ್ಲೇ
ಪೊರೆ ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು
ವಿಷವ ಕಕ್ಕುವುದು .... ಈ ಕವಿತೆಗಳಲ್ಲಿ
ನನ್ನ ನಗ್ನ ಸತ್ಯ ,
ಹೇಳಲರಿಯದ ಕೆಟ್ಟ ಕನಸು,
ನಿನ್ನೊಲವ ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿಸಿವೆ.

ಈ ಪಾಡುಗಳೆಲ್ಲಾ
ಸಾಕೆನಿಸಿ ನಿರ್ಭಾವಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಬಿಗಿದುಕೊಂಡರೆ
ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುವ ಎದೆಯ ರಕ್ತವೂ
ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು ಚಿತ್ರವಾಗಿ
ಮತ್ತೆರಡು ಕಣ್ಣ ಹನಿಗಳು ಕೂಡಿ
ನಿನ್ನ ಪದ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ರಾತ್ರಿಗಳು ನಿನ್ನನು ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ,
ಕವಿತೆಗಳಿದ್ದೂ!